Sukkerfabrikk w Freburgu

[Albert Fryderyk de Espada 888]

Sukkerfabrikk w Freburgu pod Eihenbergiem jest największą cukrownią w Koribi oraz stanowi trzon Sukkerselskap kœl Koriben będącej hegemonem tego segmentu rynku w Muratyce i Koribi.

Sukkerselskap kœl Koriben ma pod sobą kilka cukrowni rozrzuconych po całej Koribi a Sukkerfabrikk w Freburgu jest najnowszym i najdroższym tego typu obiektem zapewniającym pracę dla kilku tysięcy osób.

Historia cukrowni w Koribi sięga roku oko 1530 gdy w naszym regionie prężnie zaczęła się rozwijać hodowla buraków cukrowych dzięki którym przemysł cukrowy stał się jedną z największych gałęzi przemysłu sporzywczego w naszym kraju.

Przemysł cukrowy rozwijał się w swoim tempie przez następne prawie 500 lat wciąż zapewniając pracę mieszkańcom Koribi. 

Największy kryzys z jakim musiała zmierzyć się przemysł cukrowy w kraju była przemiana ustrojowa za czasów ZKRM kiedy to wiele przedsiębiorstw zostało w większym lub mniejszym stopniu uległo wpływom ze strony władz Koribijskiej Republiki Kalkistycznej co niemal kompletnie zrujnowało przemysł cukrowniczy w Koribi. Sukkerfabrikk w Freburgu powstała w 1925 roku była jedną z niewielu cukrowni które przetrwały kryzys i dotrwała do transformacji po przemianie ZKRM w IV Republikę.

W czasie transformacji zniesiono ingerencję państwa w produkcję a obrót cukrem i współpracę pomiędzy plantatorami i cukrowniami ponownie rozkwitła lecz w znacznie mniejszym stopniu jak niegdyś. Zlikwidowano monopol państwa na pośrednictwo w obrocie zagranicznym oraz dotacje i ulgi podatkowe dla nierentownych zakładów. Początkowym efektem tych działań był ujemny wskaźnik rentowności netto branży oraz utrata zdolności kredytowej przez co najmniej połowę cukrowni co ponownie wstrząsnęło branżą cukrową w kraju. Z powodu rozdrobnienia i rozproszenia sektora plon cukru odbudowa tego sektora gospodarki okazała się znacznie większym wyzwaniem niż początkowo sądzono. 

W 2021 roku uchwalono „małą ustawę cukrową” której celem było ustabilizowanie rynku, poprawa sytuacji zakładów produkcyjnych oraz przyspieszenie procesu prywatyzacji. Wprowadzono regulowane administracyjnie kwoty cukrowe, ceny urzędowe na buraki cukrowe i cukier oraz dopłaty do eksportu ze strony państwa celem pobudzenia sektora gospodarki. Z większości niesprywatyzowanych wcześniej cukrowni utworzono cztery główne zakłady produkcyjne będące od teraz pod kontrolą Sukkerselskap kœl Koriben stały się państwową spółką która kontroluje znaczą część przemysłu cukrowniczego w Koribi.

Z 78 cukrowni działających w roku 2018, do roku 2022 zamknięto 53. Procesy prywatyzacji pozostałych przedsiębiorstw przyspieszyły wraz ze zwiększeniem udziału inwestorów zagranicznych oraz kolejnymi programami rządowego wsparcia, nie przynosząc jednak zamierzonego efektu. W związku z tym rozpoczął się proces zamykania nierentownych zakładów, koncentracji produkcji w najbardziej efektywnych zakładach produkcyjnych oraz zmniejszanie areału uprawy buraków cukrowych oraz liczby plantatorów przy równoczesnym wzroście plonu buraka cukrowego. Do stanu dzisiejszego w Koribi pozostało niespełna 16 działających cukrowni z czego 4 najpotężniejsze zakłady stanowią własność państwowej spółki Sukkerselskap kœl Koriben, której produkcja wynosi niespełna 70% całej produkcji i przetwórstwa cukru w kraju.

Obecnie trwają zapoczątkowane przez państwo programy restrukturyzacyjne zarówno cukrowni jak i plantacji buraka cukrowego mając nadzieję iż podniosą one ponownie znaczenie rynku cukrowniczego w Koribi i całej Muratyce.

 

[Albert Fryderyk de Espada 888]

Proces produkcji cukru w cukrowniach zaczyna się od dostarczenia buraków cukrowych poprzez kanał spławny do zbiornika przeznaczonego do płukania buraków. W czasie tego transportu następuje wstępne oczyszczenie surowca z większych zanieczyszczeń dzięki łapaczom zanieczyszczeń by następnie zostać dokładnie umyty w samej płuczce przed krojeniem w krajalnicy na krajankę (dużo tych krajanek). Krajanka wprowadzana jest do dyfuzora, w którym ługuje się z niej cukier za pomocą wody o temperaturze około 80 °C. Produktami wyjściowymi dyfuzora są wysłodki (wysłodzona krajanka będąca efektem ubocznym produkcji, po odparowaniu może zostać wykorzystana w formie nawozu lub paszy) i sok surowy, który zawiera 15% cukru. Gorącą wodę pozyskuje się ze skroplin powstających z wyparki i wody odzyskanej z wysłodków za pomocą prasy przez co sam proces stał się bardziej ekologiczny niż dotychczasowe ciągłe pobieranie wody z zewnętrznego obiegu.

W soku surowym oprócz cukru znajdują się inne związki chemiczne, tzw. „niecukry”, które zostały wyekstrahowane i usunięte ponieważ zaburzają one proces krystalizacji cukru. Tak oczyszczony sok czy też już raczej syrop poddaje się procesowi zagęszczania oraz odparowywania pozostałem wody czego produktem finalnym są kryształki cukru właściwego. Pozostałością po zagęszczaniu syropu jest melasa która również zostaje wykorzystana w przemyśle spożywczym. 

Same kryształki cukru są finalnie drobno mielone i pakowane kończąc swoją wycieczkę na sklepowych pułkach gdzie każdy może go zakupić, gdyż cukier Koribijski uchodzi za jeden z najlepszych na świecie a już na pewno w Muratyce.

[Waksman 1 161]

Tak z innej beczki - "sukker" to po muratycku czy koribijski? 🤔

[Albert Fryderyk de Espada 888]

Oficjalnie coś takiego jak język koribijski nie istnieje ale można uznawać to za formę dialektu/gwary pochodzącej z języka muratyckiego.

Edytowane 1 Sierpnia 2022 przez Albert Fryderyk de Espada