Historia Ruchu Wolnopostarskiego w Dwóch Częściach Spisana

[Bolesław Kirianóo von Hohenburg 358]

Postoneria, a raczej Ruch Wolnopostarski jest powstałą w XVII w. organizacją religijną skupiającą swoje wysiłki na głębszym poznaniu Boga i człowieka. Wśród deklarowanych celów oprócz powszechnego braterstwa jest także dążenie do jak najmniejszej ilości produkowanych postów względem ich jakości, co zdefiniowało nazwę stowarzyszenia.

Pierwsza loża powstała w 1746 wśród kiriańskich emigrantów przebywających w Grodzisku, ale zdobyła ogromną popularność wśród samych Sarmatów i dziś tchnie wręcz sarmackością. Z jednej loży szybko powstały dwie, cztery, dziesięć, aż w końcu postonerów spotkać można było w całej Sarmacji. 

Organizacja działała w najlepsze aż do 1800 roku. W tym czasie loże istniały już w całej Wirtuazji i Morenice, jednak ostatni rok tegoż wieku miał okazać się zgubny dla lożystów, ponieważ według postonerskich pism w tym właśnie roku Bóg miał zstąpić na Pollin i wezwać wiernych do siebie, zamiast tego jednak pojawiła się plaga realiozy złośliwej drugiej fali. Spowodowało to masowe samosądy na postonerii ze strony lokalnej ludności przekonanej o ich winie za chorobę. Loże w Starym Świecie zostały prawie w całości zlikwidowane.

Przetrwało jedynie sześć lóż ustanowionych w Sarajewie w Austro-Węgrzech, które zostały wcześniej wykluczone przez sarmackich braci za rzekomą herezję - twierdzenie, że Cesarz Austrii i Król Węgier jest uosobieniem Absolutu. Od tych lóż bierze się Ruch Wolnopostarski Reformowany, który wprowadził m.in. całkiem nową hierarchię wewnętrzną, opartą na długości stażu, a nie, jak wcześniej, na bezpośrednich dokonaniach. Ze względu na większą "ludowość" wkrótce zdobyły popularność w całej Orientyce i zaczęły pierwsze ekspedycje nawracające mieszkańców Nordaty. Pierwsza loża na Kontynencie Północnym powstała w Brodrii w 1876, ale na popularność w tym kraju musiała czekać aż do początku XX wieki, natomiast już pod koniec poprzedniego stulecia była bardzo rozpowszechniona w Kirianii i Hawilandzie. 

Postonerzy reformowani nordaccy wkrótce założyli Wielką Lożę Kirianopolską, która w 1880 ogłosiła, że Cesarz Austrii wcale Bogiem nie jest i w sumie to przysięga wierności względem niego nie obowiązuje. Wywołało to oczywiście wygnanie ze wspólnoty i potrzebę redefinicji tegoż ruchu w Kirianii. W 1882 powstały Statuty Voreskie, na których opierał się później ruch krajowy. Statuty łączyly powszechne braterstwo i elitaryzm stowarzyszenia (zrzucony przez loże sarajewskie a przywrócony przez nordackie) z patriotyzmem i nacjonalizmem. Doszło do tego, że kiedy podczas Rewolucji 1912 przeciw Abachazom pacyfistyczne loże Nordaty potępiały walczących, loże uznające Statuty gorąco do walki namawiały. Co więcej, ich członkowie brali w niej udział jako wysokiej rangi oficerowie powstania, co przełożyło się na późniejsze wpływy postonerskie w powojennej Kirianii.

Na tym kończy się Część Pierwsza.

[Bolesław Kirianóo von Hohenburg 358]

Kiedy pod koniec 1912 rewolucja zakończyła się sukcesem, postonerzy kiriańscy mieli już w garści dopiero formujący się aparat państwowy - najgłośniejszą sensacją tamtych lat było odkrycie, że Premier Kiriańskiego Rządu Emigracyjnego ulokowanego na wyspie Bornfost, Amon Sus, jest ważną osobistością w tym ruchu i działa na jego korzyść. Pomimo znacznego osłabienia swojego wizerunku dalej prowadził on skuteczną politykę budowania od nowa odrodzonego państwa kiriańskiego, proklamując Republikę Kiriańską na początku 1913 i do konca tego roku zmuszając niedobitki Abachazów do kapitulacji, a w 1915 włączając do Republiki sąsiedni Begnam. Jest to o tyle istotne, że wcześniej istniały już w Abachazji loże postonerskie, nie akceptowały one jednak Statutów Voreskich i były nastawione wrogo zarówno do upadającego już imperializmu abachaskiego, jak i rodzącego się nacjonalizmu kiriańskiego. Porozumienie nastąpiło dopiero w 1923 za sprawą podpisania Statutów w nieco zmienionej formie, wyłączając z nich idee narodowe i narodowodemokratyczne. Przez sygnatariuszy okrzyknięte Ugodami Czachnickimi, zbierały jednak mniej przychylne określenia, np. "akt kapitulacji lóż kiriańskich".

Po aferze związanej z Amonem Susem, Wielka Loża Kirianopolska ogłosiła w tajemnej depeszy do podległych jej lóż wiadomość o przejściu organizacji w stan półjawny. Od tej pory tożsamości postonerów były jeszcze pilniej strzeżonymi sekretami, a same loże miały działać pod przykrywką szpitali, poradni prawnych i prywatnych szkół. Zarząd nie odpuścił sobie jednak kontroli nad elitą polityczną Kirianii cały czas rekrutując swoich członków wśród znakomitych polityków.

Cały precedens trwa w najlepsze aż do roku 1934, kiedy to jeden z najbardziej popularnych polityków tamtych lat, pochodzący z Amatorii Józek Spodjedynki, opublikował swój manifest. Opisał w nim proces rekrutacji do wolnopostarzy, zasady panujące wewnątrz organizacji i pięcie się po szczeblach kariery, aż w końcu zrzeczenie się członkostwa połączone z kradzieżą archiwów zawierających nazwiska ważnych osobistości maczających palce w tym półświatku. Wreszcie wezwał do obalenia Ruchu i ustanowienia wolnej od cudzych pływów II Republiki. Reakcja była nader entuzjastyczna - setki tysięcy ludzi wyszło na ulice, dokonując napadów i grabieży lóż. Kiedy w maju tegoż roku spalono Wielka Lożę Kirianopolską wraz z jej najważniejszymi członkami wiadomo było, że kraj jest na skraju wojny domowej. Poszczególni członkowie rządu ogłosili, że zerwali z postonerią, ale było na to za poźno - obciążające archiwa od pół roku były już wystawione na widok publiczny. Władza próbowała jednak do ostatniej chwili wyjść z twarzą, ale ostatecznie w lutym 1935 cały gabinet premiera Nikkołaja Svalnego i wyborów powszechnych pół roku później.

Wygrał je oczywiście Spodjedynki stając się nowym premierem. Podczas I kadencji w latach 1935-1939 przedłużonej reelekcją do 1943 rozprawił się z całym Ruchem Wolnopostarskim, a jego niedobitki musiały ratować się ucieczką do Królestwa Islandii (dziś: Hawiland). Tam powołały do życia Wielką Lożę Hokaską cały czas planując ponowne zdobycie władzy w Kirianii.

II Republika Kiriańska zapoczątkowana przez Józka istniała do 1950, kiedy to ustępujący prezydent Aaranok Dytov ogłosił się Królem Kiriańczyków, Abachazów, Uhraińców i Indian. Pierwszy kiriański monarcha od prawie 100 lat rządził zaledwie dwa miesiące, ponieważ szybko okazało się że nowy ustrój nie uratuje gospodarki pogrążonej w ruinie. Grupa wojskowych pod przewodnictwem Jenerała Aleksandra "Broddry" Siarkova bardzo szybko wygrała wojnę domową. Siarkoviści chcieli pierwszy raz od wieków odwołać się do kiryjskiej tożsamości Kiriańczyków i pod płaszczykiem trójnarodowej republiki wprowadzić terror, potrzebowali jednak do tego legimityzacji. Posłali więc po postonerów, aby ci wrócili i obudzili sentyment sporej części społeczeństwa do dawnych postonerów pokroju Amona Susa. Wrócili więc w blasku i chwałę i dzięki nim Aleksander mógł powołać Republikę Kiriów, Batawczyków i Słowian (Republikę KBS). To za jej istnienia w latach 1950-1969 przywrócono większość starych lóż, natomiast Wielka Loża nadal pozostawała w Hokasie w Hawilandzie. Jednocześnie pomimo przyzwolenia władz na jawną działalność Ruch nie odzyskał już dawnych wpływów a był jedynie narzędziem w rękach siarkovistów. 

Ostatni epizod historii Wolnopostarzy miał miejsce w 1969, kiedy lud po prawie dwóch dekadach reżimu zbuntował się przeciwko zestarzałemu i zdziwaczałemu już Jenerałowi Siarkovowi. Wedle powszechnie znanej historii powiesił się 2 sierpnia tegoż roku w chwili, gdy protestujący uformowali się w jednolity ruch - Sławę i Uczciwość (SiU) - i przejęli większość ośrodków władzy, w tym Senat pierwszego sierpnia. Postonerię traktowano wtedy na równi z kolaborantami k wielu z tych których złapano, skazano w mniej lub bardziej uczciwych procesach na kary wachajace się od 5 lat więzienia aż po karę śmierci przez zagłodzenie (ta forma wykonywania kary śmierci została zniesiona dopiero w 2004).

Nastała wolna Kiriania, a wraz z nią upadła Wielka Loża Hokaska dokonując samorozwiązania. Jej członkowie zniknęli bez śladu a o Ruchu nie słyszano nigdy więcej poza paroma przypadkami pomyleńców. 

Na tym kończy się Część Druga.