Historia Ampraczy-Oświecenie i XIX wiek(1766-1904)

[Leszek Ebe 77]

No i dalszy rozwój Ampraczy. Tym razem będziecie mieli okazję przeczytać dzieje Ampraczy z okresu Oświecenia i XIX wieku. Życzę miłego czytania 🙂

 

Rozdział I-Krótki okres bez Burmistrza oraz Burmistrz Jorgen Weedneear

Okres 1766-1794. Początki po zakończonej wojnie, w której Muratyka Południowa wchłonęła Królestwo Umelskie w Ampraczy nie było burmistrza. Przez 1,5 roku były długie dyskusję, kto ma zostać nowym burmistrzem Ampraczy. Ostatecznie wybrany na pierwszego Burmistrza Ampraczy został Jorgen Weedneear. Były to czasy spokojne, ale na pewno nie nudne. Przede wszystkim w tych czasach  bardziej zaczęły się rozwijać szachy. W kawiarenkach odbywało się często pojedynki wielu szachistów o różnych poziomach. Ponadto w 1780 roku założono Związek Szachowy Ampraczy. Jednymi z sławniejszych szachistów byli Bernard Norrpa, Elea Eglavsson, Olaf Ungnessen. Oczywiście nie tylko szachowo się miasto rozwijało. W roku 1784 roku powstał ,,Dziennik Ampraczy". W nim umieszczano najważniejsze informacje, życia codziennego Ampraczy. Kolejnym rozwojem była muzyka. Powstała nawet Ampracka Filharmonia, w którym corocznie organizowano koncerty. Powstała w 1779 roku. W Uniwersytecie Ampraczy powstały w 1773, 2 nowe kierunki-baloniarstwo oraz aktorstwo. Oczywiście ukończenie pierwszego kierunku, dawało pozwolenie na samodzielne poruszanie się balonem. Natomiast w kierunku aktorstwa, mieli być wyszkoleni profesjonali aktorzy, którzy trafiali do Teatru Ampraczy, albo do innych znanych Teatrów na terenie Muratyki Południowej. Co do samego Teatru Ampraczy, to najbardziej rozwinęło się kostiumizacja i sprofesjonalizowanie aktorów. W 1794 roku zmarł Burmistrz Jorgen Weedneear i tym samym, zaczęły się dyskusję na temat, wyboru nowego burmistrza Ampraczy. Koniec rozdziału I.

[Leszek Ebe 77]

Rozdział II-Burmistrz Boel Gvansson

 

Okres 1794-1832. Za jego czasów, rozwinął się przemysł. Fabryki krawieckie i węglowe były z czasem widoczne w całej Ampraczy. Huty stali, również były istotne. Ponadto do Ampraczy w 1800 roku, zawitał pierwszy pojazd parowy. Niestety był to jedyny pojazd, nie napędzany za pomocą końmi, który zawitał w I połowie XIX wieku. Era szachistów była ważna, ale za czasów obecnego burmistrza, oprócz przemysłu, rozwijali się także poeci i pisarze. Ponadto za jego panowania, był znany najbardziej krwawy morderca-Tim Jednooki. Jego pierwsza ofiara padła w 1804 roku. Milicja mimo poszukiwań, nie potrafiła znaleźć sprawcy. Z czasem, aż do 1810 roku, miał na swoim koncie aż 14 ofiar! Dlatego powstał nowy zawód w tym samym roku-detektyw. Pierwszym detektywem został Karl Bofors. Zaczął on szukać śladów, wskazówek i wszystkiego, co mogłoby doprowadzić go do seryjnego mordercy. Ostatecznie znalazł tego Jednookiego i gdy on miał zabijać już swoją 15 ofiarę, to Karl rzucił w niego bombą dymną. Ten zaskoczony, uciekał z miejsca zdarzenia, ale detektyw wszystko przewidział i kazał milicjantom w wyznaczonych przez niego miejsach, oczekiwać na mordercę. Ostatecznie został zastrzelony przez jednego z milicjantów. Od tamtej akcji, szukano detektywów, by nigdy więcej, się nie powtórzyła, taka sytuacja. W 1820 roku został przywiezione do Ampraczy, pierwsze muszkiety kapiszonowe. W 1829 roku, zawitała w Ampraczy, żywność konserwowa. Dzięki temu, można było się z nimi przemieszczać przez lasy, polany i odpalać sobie ognisko. Ostatecznie Boel Gvansson zmarł na zawał serca w 1832 roku. Koniec rozdziału II.

[Leszek Ebe 77]

Rozdział III-Burmistrz Ignar Walgrogh

 

Okres 1832-1849. Pierwsze co spowodował, to dość szybki okres zastąpienia muszkietów skałkowych, nowymi muszkietami kapiszonowymi. Praktycznie do roku 1840, cały garnizon wojskowy Ampraczy miał już muszkiety kapiszonowe i pistolety kapiszonowe, a muszkiety skałkowe zostawiono milicji. Ponadto doszło do przełomu w dziedzinie rolnictwa. Mianowcie w 1838 roku do Ampraczy przybyła pierwsza kosiarka! A właściwie pierwsze 4 sztuki kosiarek. To zrewolucjonizowało koszenie trwa i tym samym najbogatsi chłopi dostali takie kosiarki, by mogli w łatwiejszy sposób, kosić sobie trawę. Oczywiście reszta chłopów, musiała zadowolić się jedynie kosami. Następnie do Ampraczy zawitał nowy sport-Piłka Kopana. Początkowo tak ją nazywano i ogólnie zawitał w Ampraczy w roku 1842. Następnym przełomem było wynalezienie żelaza ocynkowanego falistego. Miało to głównie służyć do budowy zadaszenia fabryk, ale też i zadaszenia niektórych domów. Następne odkrycie, które dotarło do Ampraczy w 1842 roku, to koparka parowa. Musiała się poruszać po torowisku. Ostatnim wynalazkiem za czasów Ignara, który zawitał w Ampraczy w 1847 roku, to Muratycki Cement, który był sypkim materiałem, otrzymywanym ze zmielenia klinkieru cementowego z gipsem w ilości do 5%. Służył on głównie w celach budowlanych. Natomiast co do samego burmistrza, to nazywa się go miłośnikiem piłki kopanej. Jeszcze za jego czasów, bo w roku 1848 zmieniono nazwę z piłki kopanej, na piłkę nożną. Także no chodził na praktycznie każdy mecz, co spowodowało zmniejszenie zainteresowania innymi sportami, jak chociażby szachami. On sam zmarł w 1849 roku. Koniec rozdziału III.

[Leszek Ebe 77]

Rozdział IV-Burmistrz Gunnar Trondheim

Okres 1849-1870. Ten Burmistrz natomiast, bardzo interesował się wojskiem. Pierwszym krokiem, było stworzenie elitarnego garnizonu Ampraczy. Mieli oni dłuższe treningi, cięższe warunki, tylko po to, by zrobić z nich bardzo dobrych żołnierzy. W 1855 roku do Muratyki Południowej oraz też do samej Ampraczy, dotarły pierwsze egzemplarze karabinów odtylcowych. Można było je sprawdzić w buncie chłopów w 1857 roku. Bunt został bardzo szybko opanowany i tym samym tylko się potwierdziło, że ta broń, może być bardzo przydatna. Oczywiście w 1858 roku wyposażono też nimi strzelców konnych, co powodowało, że strzelec konny nie musiał schodzić z konia, by oddać strzał! Kolejna broń, która tutaj przybyła i również dała nowe możliwości, to kartaczownica! Ta szybkostrzelna broń zyskała również szybką popularność w całej Muratyce Południowej. Dzięki takim nowym zastosowaniom, Gunnar Trondheim miał inne spojrzenie na dotychczasowy militarny świat. Ostatnią nowinką, co tak jak szybko Odtylcowe karabiny jednostrzałowe się spopularyzowały, tak szybko odeszły w nie pamięć, a mianowicie za sprawą karabinów powtarzalnych, które tu dotarły w 1867 roku. Ale nie tylko wojskiem człowiek żyję. W roku 1856 po raz pierwszy powstały publiczne toalety! Także jak ktoś miał pilną potrzebę, to nie musiał się już wypróżniać na tzw.drzewko, ale w publicznej toalecie też mógł skorzystać. Kolejnym wynalazkiem, tym razem związanym z lataniem, to było przybycie do Ampraczy w roku 1862 sterowca! Ten gigantyczny podłużny balon, powodował, że można było nim polecieć w zdecydowanie dalej niż zwykłym balonem. Rok później wynaleziono żelbeton, który powolutku rewolucjonizował budownictwo. Stosowany był głównie do budowy fabryk. W roku 1866 zrobiono, pierwszą w historii fotografię barwną. Dzięki temu, można było robić takie  starodawne kolorowe zdjęcia. Natomiast ostatnim wynalazkiem, który trafił do Ampraczy to był akumulator elektryczny. Mianowicie dotarł do Ampraczy w roku 1869, czyli pod koniec już rządów Gunnara Trondheima. A jak wyglądało życie społeczne w Ampraczy? Przede wszystkim ,,Dziennik Ampraczy" w roku 1860 zmienił nazwę na ,,Tygodnik Ampraczy", czyli były w nim wszystkie najważniejsze informacje, które odbyły się w ciągu tygodnia. Szachy ponownie odzyskały swoją popularność, a piłka kopana spadła na popularności. Oprócz stoisk targowych, coraz częściej można było zauważyć sklepy, w których można było kupić różne rzeczy. Ponadto w roku 1869 w Muratyce Południowej do władzy doszedł Kalkil Kramasz, osoba która zrewolucjonizuje poglądy w całej Muratyce Południowej. Ale jak chodzi o relacje Gunnara z Kalkikem Kramaszem były nawet pozytywne. Koniec rozdziału IV.

[Leszek Ebe 77]

Rozdział V-Burmistrz Morten Hakk

Okres 1870-1894. Zanim opiszemy co działo się w Ampraczy, to na krótki o Muratyce Południowej do 1890. Mianowicie w latach 70' XIX wieku doszło do wprowadzenia nowych poglądów przez Kalkila Kramasza. Ostatecznie zrobiono referendum w sprawie tego, czy Muratyka Południowa ma być państwem socjalistycznym. Referendum odbyło się w roku 1877 i zostało ciepło przyjęte przez mieszkańców Muratyki Południowej. Oczywiście w latach 80' XIX wieku, standaryzowały się już poglądy socjalistyczne w całej Muratyce Południowej. A teraz wracamy do Ampraczy. Burmistrz Morten Hakk interesował się rozwojem transportu. Także tutaj dał największy nacisk na rozwój. Doprowadziło to do powstania pierwszego pociągu parowego w Ampraczy w roku 1872. Następnie w roku 1875 przybył pewien sportowiec... Nie miał nic wspólnego z szachami oraz piłką kopaną. Był to skoczek narciarski! Chciał on w Muratyce Południowej spopularyzować ten sport i pierwszą ważną osobą, do której się udał, to był właśnie Morten Hakk. Ten mu powiedział, że nie widzi problemów i zawsze to nowa dyscyplina sportowa. Dlatego polecił mu, by udał się do samego Kalkila Kramasza o pozwolenie na szkolenie pierwszych skoczków narciaskich Muratyki Południowej. Rozwój kolejnictwa w okresie Mortena Hakka, przybrał bardzo na popularności. Zarówno wagony towarowe, jak i wagony pasażerskie, były wożone w różne miejsca Muratyki Południowej. W roku 1884, do Ampraczy przybył handlarz z wykrywaczem metalu. Ten wynalazek to w przyszłości zrewolucjonizuję rolę saperów. Ale na ten moment była to po prostu tylko nowinka. Natomiast w roku 1888 dotarł pierwszy telefon! Oczywiście Pewien człowiek z Ardemii, który uciekł od panującej tam wojny domowej, osiedlił się w Ampraczy z swoim wynalazkiem. Początkowo chował go w tajemnicy, ale potem odważył się go zaprezentować Morten Hakkowi. Ten gdy uwidział cudeńko i zobaczył jak ono działa krzyknął ,,To kolejny krok ewolucyjny w stronę transportów i rozmowy z innymi na odległość! Natychmiast wysłać ten wspaniały projekt Kalkilowi Kramszowi oraz stworzyć więcej takich telefonów!". Kolejny wynalazek, był tym razem związany z wojskiem. Mianowicie w 1890 roku, dotarła pierwszy karabin powtarzalny na proch bezdymny! Było to z pewnością wielkie odkrycie. Jednak w tym samym roku, doszło jeszcze do o wiele ważniejszej rzeczy! W dniach 2-12 Kwietnia 1890 odbyła się Konferencja Ampracka, która miała zjednoczyć 3 narody muratyckie w jedno państwo! - tow. Kalkil Kramasz (przywódca Muratyki Połduniowej), JKW Jan II Mądry (władca Królestwa Hulenwadu), a także Johan Lindör oraz Nivarr Lembek (konsulowie Konsulatu Dwuwyspu) rozmawiali o tym, że z każdym z państw było wysłanie referendum, na którym Muratykanie, sami by ustalili, czy chcieliby się zjednoczyć. W tym posiedzeniu brał udział też Morten Hakk, jako doradca Towarzysza Kalkila Kramasza. Były to długie rozmowy o gospodarce, militarności oraz wielu innych ważnych aspektach tych państw. Po zakończeniu Konferencj Amprackiej, doszło do każdego z państw referendum. Ostatecznie 3 głowy państwa, podpisały między sobą Pakt Zjedzoczenia I Republiki Muratyki. W latach 1890-1892 roku, miała swoje miejsce w państwie rada tymczasowa. Mimo że Ampraczy było w wyborach prezydenckich za Kalkilem Kramaszem, to wybory wygrał Andrjej Lizbak. Burmistrz od początku nie dogadywał się z Andrejem Lizbakiem i mówił że socjalizm, to jedyna droga dla Muratki! Dlatego też sam zdymisjował z stanowiska w roku 1894.

[Leszek Ebe 77]

Rozdział VI-Burmistrz Ulfur Uless

Okres 1894-1904. Ostatnim Burmistrzem Ampraczy został Ulfur Uless. Z porównaniu z poprzednikiem, Ulfur współpracował z Andrejem Lizbakiem. Był on wolnościowcem. Czyli wspierał wiele nowych inicjatyw, ale szanował też te stare inicjatywy. W 1895 roku do Ampraczy przybyła grupa mechaników, która mówiła, że w Zwierzogrodzie 3 lata temu, powstał pierwszy samochód. Dlatego chcieli stworzyć tutaj fabrykę samochodów. Ulfur nie wiedząc, co to oznacza, to jednak dał wolną im rękę, z zastrzeżeniem, że on też będzie miał wgląd do tych pojazdów. Oczywiście po wyprodukowani nowego samochodu, ten trafił do samego Burmistrza. Gdy wsiadł do niego i się nim przejechał to uznał to za cudo! Do popularności wróciła też piłka kopana, która w sumie od lat 90' XIX wieku, nazywała się piłką nożną. Dotarła tu też kolejna nowa dyscyplina-boks. Oczywiście pierw była na gołe ręce, co spowodowało, że był to bardzo krwawy sport. I bardziej był on popularny wśród biednych ludzi. Natomiast bogaci, też nie mieli co narzekać. W roku 1897 przybył szermierz z Sarmacji i spopularyzował ten sport w całej I Republice Muratyki, w tym także w Ampraczy. Dlatego bogaci woleli od boksu, trenować szermierkę. Wpradzie nie była już to walka na życie i śmierć, jak to było popularne szablami i rapierami w XIX wieku, ale już stał się on czysto sportową rywalizacją o bycie najlepszym. W roku 1898 powstało spawalnictwo. W tym samym roku, do Ampraczy trafiły pierwsze rowery. Dzięki temu, ludność mogła już się poruszać nie tylko pieszo(z wyjątkiem bogaczy, którzy mieli samochód), ale też dzięki rowerom. Rok później na terenie Ampraczy powstała pierwsza Turbina Wiatrowa, która miała w przyszłości przyczynić się do rozwoju wiatrakom i ekologicznym zdobywaniu energii elektrycznej. W 1900 roku, dotarło do Ampraczy też pierwsze pudełko kartonowe. Spowodowało to początek, magazynowania różnych przedmiotów! W tym samym roku doszło jeszcze do powstania kinematografii! Pierwszy raz, co nagrał Kinematograf, to mechaników, wychodzących z pracy z fabryki samochodów. W 1901 roku powstał Akumulator niklowo-kadmowy, czyli baterię które służyły do zasilania wielu rzeczy. Ostatnim wynalazkiem, który przybył do Ampraczy to Szkło klejone, które z porównaniem ze zwykłym szkłem, było o wiele bardziej wytrzymałe i ochraniały przed strzałem z rewolweru. Ponadto ostatni sport, jaki zawitał jeszcze pod koniec rządów Ulfura Ulessa, to była koszykówka! Tym samym piłka nożna, nie była jedynym sportem, gdzie byli gracze dzielili się na zespoły i używali piłki. Oczywiście zasadniczą różnicą od piłki nożnej, było to, że zamiast bramek, były kosze, a piłka była większa i znacznie twardsza oraz nie kopano ją, a rzucano. Burmistrz Ulfur Uless został zastrzelony przez jednego z komunistów i tym samym tak zakończyły się jego rządy. Mało tego I Republika Muratyki upada i powstaje Związek Socjalistycznych Republik Muratyckich. Koniec rozdziału VI.